Joke de Meyer is een talentvolle schrijfster. Je maakt kennis met haar nieuwste verhaal, waarvan de eerste twee delen al eerder zijn geplaatst in het weekend. Ga er rustig voor zitten en geniet.
Het vinnige woordenspektakel tussen de twee excentrieke minnaars gaat onverstoord verder. Ze hebben er geen idee van welk dreigend levensgevaar er loert tussen de verwilderde heesters en buxusreuzen…
Sylvia hakt zijn hopeloze betoog meedogenloos in mootjes: “Hypocriete dwaas! Weet je dat we zullen gestraft worden door het ‘witte koppel’? Zij nemen wraak op degenen die de geschonken liefde niet eerbiedigen, omdat zij deze zelf niet hebben kunnen beleven. We hebben verraad gepleegd en zijn ondankbaar geweest. Een waarzegster heeft me dit voorspeld. Het drama leeft hier verder in deze streek, in dit eigenste familiehuis…”
Peter laat zich niet uit het lood slaan en probeert haar tot enige rede te dwingen. Hij grijpt bijna dwingend haar handen vast: “Nonsens, wartaal! Ik ga je glas afnemen en de flessen wegsteken. Het is tijd om elkaar te beminnen zoals vroeger. Ik hoef je geld niet, ik zie je nog altijd heel graag. Maar jij moet dringend opgenomen worden in een sanatorium. Je kan door die fel benevelde geest het duidelijke onderscheid niet meer zien tussen wat echt is en wat niet.”
Sylvia rukt zich nijdig los uit zijn stevige greep en repliceert hatelijk: “Kan jij soms dit verschil nog ontwaren zonder enige invloed van stompzinnige anabolen? Uren doorbrengen in de fitness, continu gezond eten en drinken, verslaafd aan sportdrankjes en kickend op adoratie van jonge, kwijlende en leeghoofdige dellen! Allemaal pepmiddelen om er goed uit te blijven zien, tot wanneer ik de pijp aan Maarten geef? Zodat je terug ergens anders de felbegeerde gigolo kan spelen? Vrees de wraak van Amor, van Cupido, van de inbreuk op het eeuwig verbondene, van het ‘witte koppel’…”
Dit is voor de koelbloedige Peter teveel. Hij heeft er even genoeg van, maar probeert toch nog ergens de brokken te lijmen: “Er is geen zinnig woord uit jouw dronken mond te verkrijgen. Luister naar dat tijdeloos romantische lied dat nu speelt, ‘Nights of White Satin’: het is de openingsdans geweest bij ons flamboyante huwelijksfeest tien jaar geleden. Zegt je dat helemaal niets meer? Dan doe je ook geen moeite meer en ben je ook een potentieel slachtoffer voor dat rancuneuze ‘witte koppel’!”
Op de achtergrond weerklinkt de weliswaar melige, maar tegelijk vertederende melodie van het overbekende en grijs gedraaide nummer van ‘The Moody Blues’. Tussen het struikgewas wordt het vreemde schiettuig verder gefocust, met in het vizier zijn hulpeloze prooien. Dit bizarre wapen bevindt zich in de geduldige, maar tegelijk nerveuze zwarte, lederen handschoenen van de onbekende sluipschutter…wanneer zal er een fatale pijl volgen?
‘Nights in white satin, never reaching the end…’
Sylvia laat het kristallen glas op de grond vallen en is de draad kwijt. Onder invloed van teveel geestrijk vocht of toch onder de indruk van de aanmoedigende woorden van haar jonge, charmante echtgenoot en van de emotioneel zwaar beladen toonaarden weerklinkend op de achtergrond?
‘Letters I’ve written, never meaning to send…’
Ze zoekt nu op haar beurt zijn handen op, probeert nostalgisch enkele danspassen te forceren en enkele zoenen van Peter op haar mond toe te laten. Ze rebelleert niet meer en geeft zich gewonnen. Haar koppigheid lijkt even weg te zijn, net zoals de inhoud van de donkergroen getinte fles. Het lijkt zelfs een sereen intiem moment van geliefden te zijn die reeds de ultieme dag der minnaars eren, maar of het welgemeend is of onder invloed van bepaalde factoren, dat is een andere vraag.
‘Beauty I’d always missed,
With these eyes before,
Just what the truth is…’
De sensuele tonen van de muzikale begeleiding doen hen beiden in een bepaalde roes verkeren.
Sylvia droomt even weg en denkt aan de mooie, passionele ervaringen die ze samen hebben beleefd. Toen ze bedrogen werd door haar eerste, oudere man, die er van door ging met een jongere secretaresse, ging ze volledig door het lint. Haar kinderen bleven haar echter steunen. Ze zocht toen eerst troost in medicatie, maar begon zich toen jeugdiger op te smukken. Ze ontdekte opnieuw de vreugde van het uitgaansleven. Ze wou niet alleen blijven, haar beide kinderen waren reeds het huis uit. Zo ontmoette ze via enkele goede vriendinnen en dankzij de voorspelling van een waarzegster de schijnbaar ware liefde in deze veel jongere, onweerstaanbare ‘hunk’. Het begon als een sprankelend avontuur en ze genoot terug van het leven. Ze beleefde als het ware een hergeboorte. De drang naar een fris en monter uiterlijk had haar volledig in zijn ban. Ze ondernam zelfs enkele plastische ingrepen om te voldoen aan de strenge schoonheidsnormen en zich door haar bronstige veulen te kunnen laten begeren.
Toch liet het troosteloze en zielige verleden haar niet los. Ze voelde zich continu op haar ongemak om opnieuw gedumpt en vernederd te worden. Velen waren jaloers op haar knappe verovering en stelden zich vragen bij de relatie met het grote leeftijdsverschil. Maar daar stoorde ze zich niet aan, althans niet tot ze merkte dat haar jeugdige echtgenoot ook meer oog had voor minder gedateerd vrouwelijk schoon. Dan flipte ze en werd een slaaf van de drankduivel. Dit creëerde veel onderlinge spanningen en ze begon hem continu overal obsessioneel te controleren. Zij bezit immers ook een groot familie-erfgoed en dit werd als het ‘leidmotief’ aangezien voor de jongeman om haar als vaste levensgezel te willen behouden.
En wat zocht deze charismatische Adonis bij deze rijpere dame: een soort moederfiguur, bevredigende gemoedsrust, financiële zekerheid? Peter heeft wel een universitair diploma op zak, maar geniet meer van het liederlijke uitgaansleven en heeft daardoor nooit een vaste job gehad. Hij is het jongste kind uit een niet erg bemiddelde familie, en werd al vroeg opgenomen in een pleeggezin wegens wantoestanden. Hij had dus zeker nood aan affectie en misschien is dit de reden geweest waarom hij liever een oudere en rijpere persoonlijkheid verkoos wou als standvastige relatiegenoot. In ieder geval, Peter doet zijn uiterste best om zijn paranoïde eega te plezieren, ook al ontvangt hij dagelijks tal van amoureuze aanbiedingen door zijn aantrekkelijke voorkomen.
De legende van het ‘witte koppel’ spookt nu toch ook even door zijn geest. Ze zouden hier ongeveer dertig jaar geleden samen zelfmoord gepleegd hebben op Valentijnsdag, omdat hun liefde op voorhand gedoemd was om te mislukken door allerlei externe factoren. Er hangt hierdoor een soort vloek in de omgeving op intieme gevoelsrelaties. Mensen die uit elkaar wilden gaan in deze omgeving, bleven bij elkaar uit vrees voor de bittere wraak en woede van het zogenaamde ‘witte koppel’. Hun getormenteerde zielen zouden het immers niet kunnen verdragen dat men met gevoelens speelt en de liefde zomaar weggooit als een vod papier. De waarzegster in de streek heeft hen hierop nog onlangs gewezen. Hoewel hij zelf niet bijgelovig is in tegenstelling tot zijn vrouw, bekruipt de angst hem soms toch ook. Het is net alsof ze bespied worden en er iets bedreigends boven hun hoofd hangt. Mag men de krachten en energieën van eigenaardige legendes zomaar naast zich neer leggen? Daarom doet Peter alle moeite om van deze komende Valentijn het allerbeste te maken.
‘Cause I love you,
Yes, I love you,
Oh, how, I love you.’
Sylvia lijkt terug helemaal op te gaan in hun erotische slow en begint zonder gêne wild te schaterlachen. Peter voelt zich even gerustgesteld. Hij wil dat alles tussen hen beiden in orde komt en hij houdt van een stabiel controlegevoel na zijn ongelukkige jeugd.
Ze komen al kussend in het wintergras terecht voor de slapende waterpoel en er ontstaat een losbandige vrijpartij. Blijkbaar is de planeet Venus het twistende koppel plots goed gezind. Zou deze verzoening echt een voortijdig ‘Valentijncadeau’ vormen?
Plots slaakt Sylvia een ijselijke gil. Ze heeft iets of iemand gezien tussen het duistere gebladerte: “Ik heb iemand van het ‘witte koppel’ gezien! Ze komen om genoegdoening vragen! We waren te laat met onze intieme reünie. Ze hebben door dat het hier allemaal ‘fake’ is en dat we morgen elkaar terug in de haren vliegen, met alle gevolgen van dien.”
Peter draait zich verbaasd om en merkt niets op in de nabije omgeving. Hij probeert haar te kalmeren: “Meen je dat nu? Wil men ons straffen? Welke relatie is nu perfect? Ik wil daar geen geloof aan hechten. Laat ons verder genieten zonder al die wansmakelijke fabels.”
Met ontzetting ontdekt Sylvia een vrouwenzakdoek in zijn broekzak en ze veert razend op: “Zie je wel! Die geur, die kleur! Je hebt me weer eens bedrogen, schijnheilige smeerlap! Je bent mijn liefde niet waard. Waar is mijn fles gebleven?”
Peter reageert onthutst en springt ook rechtop: “Maar dat is een misverstand! Het is een ordinaire zakdoek van een gewone vriendin. Ik had fruitsap gemorst op mijn kostuum deze middag tijdens een werklunch en ze wou me gewoon helpen. Maar je verknoeit nu terug alles, ons onderling opgebouwd vertrouwen!”
Sylvia begint hysterisch te tieren: “Het ‘witte koppel’ is terug! We zijn niet geslaagd in ons tijdelijke opzet. We gaan er beiden aan…”
Peter kan haar niet tot bedaren dwingen, maar staart zelf verontrust rond: ‘Maar hou toch op, je haalt dat enge spookverhaal terug boven! Hier is echt niemand in de buurt!”
Twee pijlen uit de handboog volgen elkaar in een korte tijdspanne op en raken onverbiddelijk hun doel. Er volgen enkele door merg en been snijdende noodkreten en dan blijft het onrustwekkend muisstil. Enkel het stoïcijnse, donkerblauwe water wordt bruusk uit zijn evenwicht gebracht en er ontstaan enkele onverwachte rood getinte golven…
‘Nights in white satin,
Never reaching the end,
Letters I’ve written,
Never meaning to send.
Beauty I’d always missed
With these eyes before,
Just what the truth is
I can’t say anymore.
Cause I love you,Yes,
I love you…
Oh, how, I love you.”