DOORNENKRANS/1:
Vele jaren zijn ondertussen verstreken…
De verlichtende februarimaand heeft zoals altijd haar weg gevonden na de nog onder duisternis bedolven nieuwjaarsmaand. De temperaturen schommelen rond de tien graden, het is nooit echt winter meer en soms is het zelfs mogelijk om zich buiten te begeven voor een zogenaamde winterbarbecue. Klimaatopwarming of niet, men ervaart toch met de jaren een grondige verandering in de seizoenbeleving.
De zestigjarige Sylvia Arends schenkt zich nog een glas cava uit en is straalbezopen. Ze dwaalt zwalpend in de richting van de riante tuin met open zwembad in een Gentse randgemeente, dat samen met een historisch, rustiek landhuis verdoken ligt achter struiken en bossen. Ze bazelt allerlei onzinnige praat. Ze heeft halflange, kastanjebruin gekleurde krullen en haar gaaf gelaat wordt hier en daar slechts ontsierd door enkele hardnekkige rimpels rond ogen, mond en wangen. Haar grote, azuurblauwe ogen houden echter stand en vormen haar grootste aantrekkingskracht. Getooid in een weinig verhullende lange, schitterende beige jurk met diep uitgesneden hals en gewaagde zijopening aan de linkerdij, streeft ze zoals zovelen hopeloos de eeuwige jeugd en nooit verzadigbare erotiek na. De door kunstmatig zonnebank getinte huid en hier en daar verschrompelde huidzones verraden echter haar ware leeftijd. Haar vuurrood gestifte lippen ratelen onsamenhangende zinnen, niet gespeend van enig sarcasme: “Eens komt het witte koppel terug. En dan is het gedaan met de pret. Maar wie hecht er geloof aan praat van een gekke vrouw op rijpere leeftijd?”
Peter Markens, haar dertig jaar jongere partner, komt haar met enige al dan niet geveinsde ontreddering tegemoet en probeert haar te kalmeren. Hij is een grote, jonge dandy met nog natuurlijk zwart haar. Hij heeft het gelaat van een fel aanbeden fotomodel, met sprekende ogen, aantrekkelijk ogende kaaklijn en draagt een wit glanzende smoking. Hij hoeft geen moeite te doen om mannen of vrouwen rond zijn vinger te winden. Toch hecht hij heel veel belang aan zijn geliefde, de zoveel oudere dame, die ook al tien jaar zijn echtgenote is. Het zijn dus niet alleen oudere mannen die kicken op een jongere vrouw. Ook zij vormen een niet alledaags paar. Hij is een echte fanatieke sportieveling en heeft alcohol al jarenlang afgezworen. Dit vormt nog een fel contrast met zijn levensgezel. Maar achter alles zit meestal een gegronde reden, namelijk waarom begint iemand zwaar te drinken? Hij neemt haar armen vast en probeert verontwaardigd het glas weg te nemen: “Je bazelt, laat ons nu al Valentijn vieren. Kom, je weet toch dat we al tien jaar samen zijn vandaag? Stop met drinken! Ik heb voor een gezellige sfeer gezorgd binnen.”
Sylvia duwt hem nogal brutaal van zich weg en geeft een nogal verbitterd antwoord: “Kaarsen, muziek, gedekte tafel, pfff, wat een cliché-boel, je bedriegt me continu omdat je zoveel jonger bent dan ik. Wat heeft het zin om Valentijn nog samen te vieren? Je kan mijn zoon zijn!”
Peter laat haar los, maar voelt zich ontgoocheld: “Je geeft me nooit de kans om er voor je te zijn. Je stoot me continu af met je ziekelijke jaloezie. Hou daar alsjeblieft mee op. Ik ben er altijd voor jou. Ik flirt misschien soms onbewust, maar dan enkel omdat je me verwaarloost door jouw overdreven gefrustreerd gedrag, continu ladderzat zijn en pillen slikken.”
Sylvia repliceert kribbig: “Wat een nonsens! Je deugt niet, je was van in het begin op mijn geld uit. Mijn kinderen hebben me nochtans gewaarschuwd. Maar ik wou echt geloven dat er een jongere man nog in mijn zielige leven zou komen die me mijn nare verleden ging doen vergeten. Je bent niets meer dan een goedkope gigolo!”
Peter is verontwaardigd door deze beschuldigingen: “Hou ermee op! Je weet niet wat je zegt! Je beledigt mij. Ik heb mij uitgesloofd om alles in orde te brengen. De avond is perfect. De volle maan komt langzaam op, het is een zalig moment en alles is sfeervol ingericht. Allemaal om je terug wat levensvreugde te brengen.”
Sylvia reageert hysterisch en duwt Peter agressief van zich af: “Doe geen moeite, slijmende kwal! Je hebt me in jouw web gestrikt zoals een jonge, sluwe spin, verleidelijk en vol onverzadigbare hebzucht. Wat verspil je jouw tijd nog aan een oude, versleten heks, die met moeite nog enige affiniteit heeft met deze wereld? Je hebt me door je leugens en bedrog in de ellende gejaagd.”
Peter protesteert en probeert de hopeloos verwilderde en sterk door geestrijke dank beïnvloede scheld-tirade te doorbreken: “Dat is niet waar! Je dronk reeds hevig vooraleer we elkaar ontmoetten. Ik wil dat je nu ermee stopt. Ik heb je altijd graag gezien, maar je ziekelijke jaloezie drijft een onoverkomelijke wig tussen ons. Laat het onrustwekkende verleden rusten en samen wat innige passie zoeken. Daar draait het toch met dit feest voor geliefden toch om?”
Ondertussen is er iemand in stilte en onmerkbaar genaderd tot bij dit kibbelende tweetal, zich knielend verschuilend tussen de reeds door enig vroegtijdig lentegevoel opfleurende struiken. Een geheimzinnige persoon heeft het geanimeerde gesprek afgeluisterd en er wordt een kruisboog fel gespannen in zijn of haar verbeten handen. Het onomkeerbare doelwit van deze bizarre jacht lijkt één van beiden of beiden te zijn, die zo vreselijk opgaan in een chagrijnige woordentwist. Is er een breuk in de liefdeswens van dit verwarde en emotioneel getormenteerde paar? Zou de onverbiddelijke pijl van Cupido deze keer letterlijk enig hart willen treffen met als doel het meedogenloos doden van verdwaald wild of zou deze enige romantiek willen blazen in verbitterde zielen?
Het vervolg komt binnenkort op deze website